بـا مـَن لـَج نکـن بغــض نـفهـم !
ایـن که خــودت را گوشـه ی گـلو قـایـم کنـی ،
چـیزی را عـَوض نمـی کنـد
بـالاخـره یـا اَشک میـشـوی
در چـشـمـانـم
یـا عُـقــده در دلـم پـس :
اِنــتـظـــار نـداشته بـاشیـد خنـده‌ام واقعـــی
باشـد ایــن روز‌هـا فقـط زنـده‌ام تـــا
دیگـران زنـدگـی کننـد!
مـی دانـم کـه کـامـل نیـستـم،
آدمـی مَعمـولـی اَم.
چِهـره ای شگفـت اَنـگیـز نـَدارم.
عـاشـقِ بَستَنـی هستـَم
وَ
گـاهی اوقـات هَلِـه هولـه می خـورَم.
در بیـرون خـانـه آرایـشِ چَنـدانـی نَـدارم،
گـاهـی ظـاهـِرَم بهـَم ریختـه اَسـت.
مـَن اِشتبـاه میـکنـَم،
بـَد اَخـلاق مـی شـوم
وَ
دیـوانـه بـازی در مـی آورم.
گـاهـی حَـرف هـایِ نـادرُسـت میـزنـم،
اَمـا تظـاهُـر بـِه آدمـی کـه نیستـَم نمـی کنـَم
مـُهم نیســت کـِه اَز بیـرون چِـه طـور بـِه نظَـر میـام !
کسایـی کـِه درونـَم رو مـی بینَن
بـَرآم کـافیَنـد...
برای اونهایـی کـِـه
اَز روی ظـاهِرم قِضـاوَت مـی کُـنَن
حَرفـی نـَدارَم !
هَمـون بیـرون بمـونَن
براشون کـافیــه...!
یــک اِستــکـان چــایِ داغ مهـمـان منــی
کنــارِ پـنجـره بخـار گرفتــه
وقتــی تنهـایــی
نـوش جـانت
چـایِ رفـاقـتِ مـَن همیشـه تـازه دَم اَسـت!
بـــه ســیـــم آخــــر
ســـآز مــــی زنـــم امـشـَــب
بــــه کـــوری چـشـــم دنیـــا
کــــه ســـآز مـخــآلــف مـی زنــَــد
بــآ مــَـن...!
